Անցնող շաբաթը շրջադարձային կարող է դառնալ միջազգային հարաբերությունների տեսանկյունից:

Մյունհենի անվտանգության կոնֆերանսի շրջանակներում, ԵՄ ընդլայնմանը վերաբերյալ պանելային քննարկմանն էի հետևում, որին մասնակցում էր Ալբանիայի, Հյուսիսային Մակեդոնիայի վարչապետները և ԵՄ ընդլայնման հարցերով հանձնակատարը:

Վարչապետի դերակատարը ոչ մի բառ հենց այնպես չի շպրտում հանրության դատին. չի անում, որքան էլ մեզ թվա, որ նա հոգեպես անառողջ է և որպես անհատ՝ բազմաթիվ աննորմալություններով: Չի շպրտում, որովհետև նա Հայաստանի վարչապետը չէ, այլ՝ Ադրբեջանի, Թուրքիայի, Իսրայելի, ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի և, առհասարակ, աշխարհի ամբողջ հակառուսական թևի ներկայացուցիչն է հայկական պետության ղեկին, և նրա խոսքը կառավարվում է միջազգային որակի սոցիո-հոգեբանների ցուցումներով, ցավոք:

Արդեն յոթերորդ դատախազն է ԱՄՆ-ում հրաժարական տալիս, ասելով, թե Արդարադատության դեպարտամենտը (մեր համակարգի հետ համադրած՝ նախարարությունը) իրենց հորդորել է (հանձնարարել, համոզել և այլն) Նյու Յորքի քաղաքապետ Ադամսի դեմ բացված հայտնի քրեական գործը կարճել, բայց նաև ինչ-որ պահի վերսկսելու հեռանկարով:

Ղարաբաղը մեծ բիզնես պրոյեկտ էր ժամանակակից հայերի համար։ Նիկոլ Փաշինյան վերջը Ղարաբաղում, Հայաստանի առևտրային բանկերի կողմից տրամադրված 800 մլն. դոլար վարկերն ու՞մ էին հասել։

Միջպետական ու միջազգային հարաբերություններում ամենակարևոր պարամետրերը աշխարհաքաղաքական միավորների ազդեցիկության ու ազդեցության սֆերաների իրական չափերն են, քանի որ տարբեր բնույթի իներցիաների, թյուրիմացությունների ու սխալների պատճառով կան նաև այդ մեծությունների թվացյալ չափերը:

Փաշինյանը գաղափարախոսություն կամ իզմ է փնտրում, որը կամբողջականացնի ու կարդարացնի իր արածը: Ինչքան փնտրում ու ամբողջականացնում է, ստացվում է, որ այդ գաղափարախոսության հիմքը, հենքը, անունը դավաճանություն է, իսկ իզմը՝ կոլաբորացիոնիզմը:

Խորհրդարանական ընդդիմությունը շատ է սիրում մեղադրել քպ-ականներին ու նրանց առաջնորդին անիրատեսական քայլերի, պոպուլիզմի, ստախոսության, կոռուպցիա հովանավորելու, արկածախնդրության, Արցախը Պրագայում վաճառելու և նույնիսկ էթնիկ զտումներ իրականացնելու մեջ:

Դրա էսօրվա հաչոցից կարելի է ենթադրել, որ «հրապարակման» է պատրաստվում «թուրքական ժամանակա»-բարո մի խայտառակ կեղծիք:

Բռնապետական Ադրբեջանը ծովի հատակից, մի քանի կիլոմետր խորքից նավթ ու գազ հանելու համար 1990-ականների վերջին ստեղծեց միջազգային կոնսորցիում, որի մեջ Ադրբեջան պետությունը մեծ չափով փայ մտավ։ Այդ նավթ ու գազի վաճառքի փողով զինեց իր բանակը, գնեց ում հարկն է ու այդ փողի ուժով տիրեց Արցախին: